Gisteren op bijbelstudiekring hebben we de film 'the Hiding Place' van Corrie ten Boom gekeken. Het is wel een soort 13-in-een-dozijn-oorlogsfilm, maar toch, als je je beseft dat het echt gebeurt is en alles tot je laat doordringen (wat goed gedaan is in de film), komt het wel dichtbij.
De familie van Corrie had onderduikers, die ze zo goed verstopten dat de Duitsers ze niet konden vinden. Ze wisten echter dat de onderduikers er waren en wilden in het huis blijven zitten totdat de onderduikers zouden verhongeren. Met hulp van een contact konden ze echter toch ontsnappen via het dak.
Corrie en haar familie worden naar een concentratiekamp gestuurd, waar allemaal leed is. Ze proberen zich vast te houden aan de liefde van God die ze zien in alle kleine dingetjes. Hoewel dat hun niet in dank wordt afgenomen en ze die mentaliteit ook niet altijd volhouden, bidden ze voortdurend voor en met elkaar, en lezen de bijbel.
Ik denk dan: onze problemen zijn maar klein.
Zij zien in de duisternis van hun leven de sterren van Gods liefde fonkelen. Wij daarentegen worden overspoeld door de zonneschijn van Gods genade, en we weigeren de goede dingen te zien en dankbaar te zijn. Sterker nog, we gaan ons ergeren aan de schaduwen die Gods zon soms op ons leven werpt...
Dus ja. Weer een extra motivatie om overal dankbaar voor te zijn. :D
